Przyznaję się bez bicia – alpaka to jedno z moich ulubionych włókien, więc ta recenzja może nie być do końca obiektywna. Postaram się jednak przedstawić krótką charakterystykę włóczki z alpaki i powiedzieć nieco o tym, jakie ma wady i zalety.

Czym jest alpaka?

Alpaki to roślinożerne ssaki z rodziny wielbłądowatych pochodzące z południowoamerykańskich Andów. Udomowiono je kilka tysięcy lat temu. Inkowie bardzo je cenili i dopracowali technikę ich hodowli, niestety po pojawieniu się konkwistadorów niemal 90% alpak zostało zabitych, żeby odzyskać przestrzeń dla hodowli bydła sprowadzonego z Europy (tyle na temat „wspaniałej” europejskiej cywilizacji, co? ;-). Obecnie jest ich na naszej planecie ok. 3 milionów, z czego ok. 85% żyje w Ameryce Południowej.

Istnieją dwie główne rasy alpak hodowlanych.

Alpaki huacaya

Pierwsza – najbardziej popularna – to alpaki huacaya. Ich sierść jest puszysta, wyrasta prostopadle do skóry i przypomina loczki, a same alpaki huacaya często wyglądają, jak przerośnięte, pluszowe zabawki 😉

Alpaki suri

Druga odmiana nosi nazwę suri. Jest dość rzadka (stanowi ok. 6-10% światowej populacji alpak), za to daje wyjątkowo delikatne włókno podobne do włosia wielbłąda lub kóz angorskich. Alpaki suri mają długą, miękko opadającą, jedwabistą sierść. Włos suri jest gładszy od włosa alpak huacaya, dlatego w dotyku jest znacznie bardziej przyjemny i ma ten „luksusowy feeling”.

Włos suri ma średnicę ok. 30-35 mikronów (mikron to jedna milionowa część metra). Dla porównania: włos ludzki zwykle ma średnicę 40-120 mikronów, włos kóz kaszmirskich 16 -17 mikronów, a grubość kartki papieru to ok. 100 mikronów.

Wikunia andyjska

W Ameryce Południowej żyje jeszcze dziki gatunek o nazwie wikunia andyjska – to przodkinie alpak hodowlanych. Ich włosie jest niezwykle delikatne (włos ma średnicę zaledwie 11-16 mikronów) i ma złoto-beżowy, lekko cynamonowy kolor.

Niegdyś zwierzęta te były masowo zabijane, właśnie po to, aby pozyskać ich skórę i sierść. W latach 60 XX w. były już gatunkiem zagrożonym wyginięciem. Państwa leżące w pasie Andów zapoczątkowały jednak program odtworzenia gatunku i dziś sytuacja wygląda dużo lepiej.

Wikunii nie wolno już zabijać ani nimi handlować. W Peru jednak co jakiś czas odławia się je i strzyże, a pozyskaną w ten sposób sierść przetwarza i sprzedaje. Wszystko odbywa się pod ścisłą kontrolą państwa, a w proces angażują się także miejscowe społeczności, które odtwarzają dzięki temu starodawne obyczaje.

Jednym z takich obyczajów jest: “chacu”. Ta na poły religijna ceremonia polega na tym, że mieszkańcy danej wioski tworzą wokół zwierząt ludzki łańcuch i powolutku zacieśniają go, aby na końcu spokojnie dokonać strzyżenia.

Włóczka z wikunii, jest jak Lamborghini wśród samochodów. Piękna i niezwykle droga. W Europie jeden motek o wadze 25 g kosztuje ponad 250 euro (tak, to ponad 1000 euro za 100 g włóczki!!!

Zalety włóczki z alpaki

• Jest miękka – śmiem twierdzić, że „suri” można porównać nawet z kaszmirem.
• Jest trwała – bardziej niż wełna, będzie ci służyć długie lata. Dla porównania – jeśli odporność na rozciąganie w przypadku włosa ludzkiego określimy na skali jako 100, wełna znajdzie się w punkcie 122,8, moher będzie mieć wartość 136, a alpaka aż 358,5!
• Jest bardzo wygodna w noszeniu. Włos alpak jest bardzo cienki, dzięki czemu nie podrażnia skóry. Jeśli źle reagujesz na wełnę, to spróbuj alpaki. Istnieje duża szansa, że będziesz się w niej świetnie czuć mimo wrażliwej skóry.
• Jest hipoalergiczna, czyli nie uczula. W przeciwieństwie do owczej wełny nie jest pokryta lanoliną, a to właśnie lanolina często wywołuje alergiczne reakcje skórne. Poza tym brak lanoliny powoduje, że włókien alpaki nie trzeba poddawać tak mocnemu procesowi oczyszczania, jak wełnę (czyt. jest to proces bardziej przyjazny dla środowiska).
• Świetnie łączy się z innymi rodzajami włókien (jedwab, wełna, moher etc.)
• Nie nasiąka łatwo wilgocią.
• Jest tzw. „włóknem oddychającym”, odprowadza pot ze skóry na zewnątrz.
• Ma świetne właściwości termiczne – jest lekka, lecz bardzo ciepła w zimie. Sprawdza się nawet latem,  bo wtedy chłodzi – jednak o tej porze roku najlepiej używać włóczek będących mieszanką alpaki z innymi włóknami, np. jedwabiem.
• Jest bardzo lekka – to jej znacząca przewaga nad wełną. Sweter złożony w całości z warkoczy wydziergany z włóczki z alpaki zupełnie nie przypomina zbroi, jaka czasem powstaje przy dzierganiu analogicznego dzieła z wełny.
• Już w stanie naturalnym oferuje szeroką paletę kolorystyczną – aż 22 odcienie (oczywiście większość z nich to różne brązy, rudości i „kremy”). Poza tym bardzo dobrze przyjmuje farby, więc na rynku jest dostępna w oszałamiającej gamie kolorów.
• Prawie się nie elektryzuje (docenią to zwłaszcza osoby takie jak ja, które zimą doznają porażenia prądem za każdym razem, gdy dotykają klamki drzwi, jeśli mają na sobie sweter z wełny 😉
• Nie jest łatwopalna (i jako włókno naturalne nie stopi się na tobie, jak poliester, gdyby zdarzyło się jakieś nieszczęście).
• Jak każde włókno zwierzęce świetnie nadaje się do filcowania.
• Dzianina z alpaki nie zagniata się trwale, ewentualne zagniecenia szybko znikają.
• Ma dyskretny połysk.
• Dzianina wykonana z włóczki suri nie mechaci się.

Wady włóczki z alpaki:

• Filcuje się (bo to jednocześnie wada i zaleta).
• Jest stosunkowo droga.
• Tańsze rodzaje mogą nieco „kłaczyć”.
• Nitka uprzędziona wyłącznie z alpaki bywa dość śliska i mało elastyczna (brakuje jej sprężystości wełny).

A jakie Wy macie doświadczenia z alpaką? Lubicie, unikacie, nie możecie bez niej żyć? Podziel się swoją historią w komentarzu poniżej.

Zapisz

Zapisz

Zapisz

Zapisz