Tematem postu jest raglanowy zwyklak, ale najpierw winna Wam jestem wyjaśnienie, dlaczego tak długo nie było mnie na blogu i dlaczego Herbimania nagle przestała nawijać w formie newslettera. W sumie, to nie wiem, jak o tym napisać. Bo nie stało się nic szczególnego, żadnych dramatów, spektakularnych katastrof itd.

Po prostu pewnego dni wstałam i jakoś nie miałam ochoty dziergać, ani projektować, ani pisać o tym, ani rozmawiać. I z każdym kolejnym dniem ten brak ochoty się wzmacniał.

Może to lato, może fakt, że zaczęłam wreszcie mierzyć się ze swoimi różnymi lękami i problemami psychicznymi i po prostu nie byłam w stanie skupić się na niczym innym. Minęło parę miesięcy i powoli dzierganie znów odnajduje drogę do mojego serca. Zaczęłam kończyć UFOki zalegające szafę. Trochę częściej zaglądam na Facebooka i próbuję ogarnąć, jak to się stało, że moja grupa: Dziana Banda rozrosła się do prawie 4000 osób (!). Od końca października planuję wznowić regularną wysyłkę newslettera Herbimanii. Trzymajcie kciuki. Chyba wracam.

Wydziergałam też nowy sweter, który był taką moją drabinką, dzięki której zaczęłam się wygrzebywać z czarnej, dziewiarskiej dziury. Ten raglanowy zwyklak był dla mnie zaskoczeniem z kilku powodów, choć nie jest jakimś wyjątkowo oryginalnym projektem.

Raglanowy zwyklak, czyli sweter-drabinka

Zaczęło się od tego, że w trakcie urlopu, który spędzałam nad morzem zawędrowałam do Kołobrzegu, gdzie odkryłam fajną pasmanterię z włóczkami i różnymi akcesoriami przy ul. Walki Młodych. Wprawdzie nadal byłam w czarnej d… jeśli chodzi o chęć do dziergania, ale odruch pozostał – jest sklep z włóczkami – trzeba zerknąć 😉

W środku moją uwagę natychmiast przyciągnęła gruba, szara włóczka z metaliczną nitką. Po prostu miłość od pierwszego wejrzenia.

A, że miłość jest ślepa, to nie przeszkadzało mi nawet, że to totalna sztuczność. Sama siebie zaskoczyłam, bo zwykle preferuję włókna naturalne i różne akryle omijam łukiem. A tu włoska włóczka La Passion Camelia ze składem: 37% – akryl, 30% – poliamid, 15% – poliester, 10% – moher, 8% – nitka metaliczna. I wcale nie była tania, kosztowała ok. 13 zł za 50 g. Była jednak miękka, nie skrzypiała pod palcami, subtelnie połyskiwała srebrem i musiałam ją mieć.

Kupiłam 300 g i parę drutów i zaczęłam dziergać jeszcze w trakcie urlopu. W głowie urodził mi się luźny zwyklak z długim skosem raglanowym podkreślonym ażurowymi oczkami. Robiłam go w całości od góry.

Dziergało się toto jak złoto i wkrótce znów poczułam tę głęboką satysfakcję i spokój, jakie zawsze ogarniają mnie, gdy śmigam drutami i włóczką.

Raglanowy zwyklak był gotowy w połowie, gdy trzeba było wyjeżdżać znad morza, a po powrocie do domu okazało się, że włóczki zabraknie. Na szczęście znalazłam ją w internecie i dokupiłam 150 g. Ostatecznie sweter pochłonął tylko niecałe 400 g.

Raglanowy zwyklak od razu został mym przyjacielem, bo skończyłam go właśnie wtedy, gdy Polskę postanowiło dopaść jakieś zlodowacenie 😉 Od paru tygodni noszę go bardzo często. Jest wygodny, bardzo przyjemny w dotyku i uwielbiam te srebrne refleksy, jakie daje metaliczna nitka we włóczce.

Prałam ten sweter już kilkakrotnie i muszę powiedzieć, że Camelia mnie zaskoczyła – nie mechaci się specjalnie, nie wyciąga, generalnie zachowuje się bardzo przyzwoicie, a miękkością może konkurować z Air Dropsa, na którym tak bardzo się zawiodłam.

Być może czasem trzeba zrewidować swoje dogmaty, by odnaleźć utraconą pasję.

Raglanowy zwyklak – drabinka: dane techniczne

• Włóczka: 7 motków La Passion Camelia i ciut w odcieniu szarym 55
• Druty: nr 9 na żyłce
• Czas dziergania: ok. 2 tygodni (wliczając przerwę na dostawę brakujących motków)

 

Zapisz