Zaryzykuję twierdzenie, że nie ma chyba w rękodzielniczej blogosferze ludzi, którzy nie słyszeliby o Swetrach Doroty. A jeśli jej jeszcze nie znacie, to czym prędzej nadróbcie zaległości. Kobieta ma wyrazisty styl, ciekawe pomysły i świetne wyczucie koloru. Podglądam ją od dawna i tak jak rzeszom innych dziergających w oko wpadł mi jej „kocyk”. Prosta forma, duży efekt.

Zachciało się i mnie kocyka, ale nie byłabym sobą, gdybym nie dodała do oryginalnego wzoru czegoś od siebie. W mojej wersji „kocyk” został ochrzczony mianem „grudniowego poranka”, bo wykonałam go z włóczki o kilku odcieniach szarości (od prawie grafitowego do perłowo-srebrnego) tak, by uzyskać modny ostatnio efekt „ombre”.

Druga modyfikacja polegała na tym, że raglanowe skosy rękawów kontynuowałam aż do końca „kołnierza”, przez co góra swetra układa się nieco inaczej niż w oryginale. Doszła jeszcze jedna (nieplanowana) modyfikacja. Sweter wyszedł mi nieco zbyt szeroki na plecach, przez co wydłużyły się rękawy. Nie jest to błąd, który uniemożliwiałby wygodne użytkowanie „poranka”, zrobił się przez to jeszcze bardziej „kocykowy”, człowiek ma ochotę zawinąć się w niego i nie wychodzić. Generalnie czuję się w nim jak Linus z „Fistaszków” w swoim kocyku 😉

„Grudniowy poranek” stał się też okazją do zużycia włóczki, która od dłuższego czasu zalegała moim „skarbcu”. To Cashmere Gold Madame Tricote (skład: 55% wełna,40% akryl, 5% kaszmir) w trzech odcieniach. Początkowo zamierzałam zrobić z niej sweter w paski, ale okazało się, że choć miła w dotyku, to cienka i nie daje efektu przytulności, o jaki mi chodziło. Poleżała sobie pół roku, aż w końcu dojrzał we mnie pomysł, że przecież można by dziergać z dwóch nitek i spróbować zmieniać odcienie tak, by przejścia tonalne były dość płynne, od ciemnego do jasnego. Miało to wyglądać następująco: początek – 2 nitki grafitowe, później 1 nitka grafitowa, druga ciemnoszara, później dwie nitki ciemnoszare, następnie 1 nitka ciemnoszara, 1 jasnoszara i na końcu dwie nitki ciemnoszare. Oczywiście okazało się, że w trakcie pracy zabrakło mi włóczki. Oczywiście okazało się, że tego odcienia już nigdzie nie można kupić. Oczywiście głupi ma szczęście i udało mi się dopasować inną włóczkę z palety Madame Tricote i ostatecznie sweter wyglądał tak, jak chciałam. W sumie zużyłam na niego 800 g włóczki. Niestety, ponieważ powstał już jakiś czas temu, nie pamiętam, jakiego rozmiar drutów używałam – wydaje mi się, że były to szóstki na żyłce.

Muszę powiedzieć, że „Grudniowy poranek” od pierwszego założenia stał się moim ulubieńcem – noszę go często, włóczka spisuje się świetnie, nie mechaci zbytnio, robótka trzyma pięknie formę, sweter jest ciepły i przytulny i moim zdaniem dobrze dopasowuje się do sylwetki. No to chyba dość gadania i czas na zdjęcia 😉