Właściwie to wcale nie miał być sweter z warkoczami… właściwie, gdy kupowałam włóczkę, to w ogóle nie wiedziałam, co to będzie. Po prostu będąc na Drutozlocie w Toruniu, zakochałam się w jednej z wystawionych tam w zaimprowizowanych kramikach włóczek z Włóczek Warmii. Od razu w myślach nazwałam ją burzą. Przypominała niebo tuż przed nawałnicą; jeszcze pełne błękitów, ale już mocno podszyte szarościami i mrocznym granatem. Zakupiłam 3 motki, które miały wystarczyć na sweter.

Sweter, ale jaki…

Na początku w ogóle nie wiedziałam, jak podkreślić urodę warmińskiej burzy. Próbowałam tego i owego, ale brakowało mi ciągle „efektu wow”. W końcu zadziałało coś, co ludzie anglojęzyczni nazywają ładnie „serendipity”, a co po polsku tłumaczy się nieco mniej zgrabnie, jako: „zdolność do robienia szczęśliwych odkryć przypadkiem”.

Najpierw znalazłam w sieci niesztampowy i nieregularny wzór warkoczowy. Okazało się, że pięknie pasuje do „burzy”. Włóczka jest dość cienka, ale ma dość mocny skręt, przez co ładnie uwypukla strukturę warkoczy. Drugim odkryciem było zdjęcie swetra z niecodziennym raglanowym rękawem …

Sweter z warkoczami, albo coś jakby udręka i ekstaza

Fason swetra, który mi się spodobał był o tyle ciekawy, że raglanowe rękawy tworzyły jednocześnie karczek i golf. Pomyślałam, że rękawy można by ozdobić tym nieregularnym wzorem warkoczowym i będzie wtedy trochę przypominać błyskawice spływające sweter z warkoczami po ramionach. Tak, muszę się przyznać, że mam skłonność do fantazjowania i teatralnych rozwiązań i spodobał mi się pomysł, by zostać personifikacją burzy 😉

Ponieważ warkocze dzierga się na tle z oczek lewych, korpus swetra także musiałam wydziergać dżersejem lewym, zwłaszcza, że wymyśliłam sobie, iż przebieg raglanowego skosu podkreślę linią z przekręcanych oczek prawych. Linia wyróżni się tylko wtedy, gdy podziwiać ją będziemy na tle lewych oczek. Nie przepadam za lewym dżersejem, ale dla ładnie wyróżnionego raglanu postanowiłam się poświęcić 😉

 

 

Krnąbrna burza

Przygotowałam próbki, zblokowałam, przeliczyłam wszystko i ruszyłam z robotą. Najpierw rękawy. Szło mi świetnie, podejrzanie świetnie. Przeczuwałam kłopoty. Po skończeniu rękawów okazało się, że najprawdopodobniej zabraknie włóczki na korpus swetra. Zblokowałam je mimo to, żeby zobaczyć, jak się układają. Zszyłam od góry, przymierzyłam i… katastrofa. Od razu było widać, że nic nie układa się tak, jak sobie zamierzyłam.

Rękawy były zbyt długie ich główki zbyt wąskie, golf dławił mi gardło….

Prujemy, prujemy, prujemy

Żal mi było pracy włożonej w tę robótkę, ale nie było wyjścia. Po pierwsze: spytałam Joasię z Włóczek Warmii, czy podjęłaby się dofarbowania 1 motka „burzy”, abym mogła dokończyć  wymarzony sweter z warkoczami. Zgodziła i się i po kilku dniach oczekiwania w napięciu mogłam przekonać się, że stanęła na wysokości zadania. Dodatkowy motek był pofarbowany niemal identycznie, jak pierwsza partia, co nie jest łatwym zadaniem, gdy farbujesz włóczkę ręcznie i w dużych odstępach czasu.

 

Po drugie, zrewidowałam projekt. Pozbyłam się golfa, na rzecz małego dekoltu i przerobiłam schemat tak, by móc mój sweter z warkoczami dziergać od razu w całości, od góry ku dołowi, drutami na żyłce.

Po trzecie: wyśniło mi się, że skoro burzowy sweterek będzie mieć błyskawice, to powinien mieć i deszcz. Tym sposobem powstał pomysł na „ulewę ze ściągacza”. Nieregularnie poprowadzony ściągacz składający się z oczek prawych i przerabianych naprzemiennie w rzędach oczek prawych i lewych miał przypominać wodę lejącą się nierównymi strugami z lewooczkowej chmury.

Pokochać własne błędy

Sweter w całości dziergało się bardzo przyjemnie. Rękawy na dole wykończyłam i-cordem. Dolna część korpusu uzbroiła się w ulewne ściągacze. Dzierganie trochę trwało, ale cieszyłam się z każdego przerobionego oczka.

Dopiero przy blokowaniu zauważyłam, że zemściło się na mnie moje własne lenistwo. Otóż: gdy dziergasz z ręcznie farbowanej wełny, powinnaś co kilka rzędów zmieniać motek, żeby ukryć ewentualne nierówności w farbowaniu. Wiedziałam o tym i w ten sposób wydziergałam karczek i rękawy swetra, bo używałam tam motka zakupionego pierwotnie i motka dofarbowanego w późniejszym czasie. Rękawy wyszły bez zarzutu.

Niestety dziergając korpus nie zachowałam tej zasady – głównie dlatego, że naprawdę nie lubię pobierać włóczki z kilku motków jednocześnie dziergając „na okrągło”. I niestety, okazało się, że sam dół swetra jest widocznie jaśniejszy niż reszta. Po prostu tak się ułożyła włóczka. Postanowiłam jednak odesłać do kąta „miss perfect” szepczącą mi krytyczne słowa do ucha i pokochać ten swój błąd. Będę chodzić z dumnie uniesioną głową i udawać, że właśnie tak miało być 😉

Burzowy sweter z warkoczami – dane techniczne

• Włóczka: Mirella z Włóczek Warmii
• Zużycie: ok. 350 g
• Druty: 4 (po namyśle, jednak chyba 3,5 – moje druty mają pozacierane oznaczenia i nie posiadam miarki, więc oceniam na oko)
• Czas dziergania: hmm, w sumie ze 2 miesiące, biorąc pod uwagę poprawki i prucie i przerwy
• Wzór: własny pomysł

Zapisz

Zapisz