Człowiek to istota, którą łatwo znudzić. Nawet jeśli odnajdziesz pasję, taką „ło jessu”, wsiąkasz na długie godziny i zapominasz o całym świecie, to po jakimś czasie przychodzi chętka, żeby coś nowego zdziałać. Po paru latach samo śmiganie drutami nie wystarcza. Zaczynasz się interesować włóczką: skąd jest, z czego ją zrobiono, jakie ma właściwości, do czego nadaje się lepiej, do czego gorzej, jak zestawiać kolory itd. A później do już „od rzemyczka do koziczka”. Nagle sama chciałabyś te włóczki tworzyć i mieć wpływ na proces powstawania nowych dziergadeł od A do Z. I właśnie dlatego w zeszły weekend wybrałam się na warsztaty: przędzenie na wrzecionie i farbowanie włóczek.

Po co to wszystko?

Nie, nie zamierzam zostać etatowa prządką i farbiarką (choć, kto wie? 😉 Chciałam lepiej zrozumieć materiał, z którym pracuję dziergając. Poza tym fajnie by było zyskać umiejętności pozwalające mi od czasu do czasu przygotować małą porcję włóczki przykrojonej w 100% do moich potrzeb, by wykorzystać ją jako ciekawy akcent w swoich projektach. Dlatego mój wybór padł na wrzeciono, a nie kołowrotek wymagający większych nakładów finansowych na „osprzęt” oraz zajmujący więcej przestrzeni w domu. I tu na jaw wyszło moje dyletanckie podejście do tematu. Jak się okazało, najwięcej możliwości dziewiarkom oferuje kołowrotek właśnie. Nitki przędzione na wrzecionie nieco lepiej sprawdzają się w tkaniu.

Gdzie te warsztaty?

Tym sposobem po raz kolejny trafiłam do Hobby Wełna prowadzonego przez Agnieszkę Jackowiak. Aga wykonuje naprawdę świetną i bardzo potrzebną robotę propagując zapomniane już nieco formy rękodzieła. Jeśli chcecie pooddychać atmosferą czystej, niczym niezmąconej miłości do włókien wszelakich, to koniecznie odwiedźcie jej sklepo-warsztat w Poznaniu Może się też wybrać na jakieś wyjazdowe warsztaty organizowane przez nią (np. w Warszawie). Agnieszkę poznałam ponad dwa lata temu, podczas zajęć na temat tworzenia nunofilcu. Zajęcia mnie całkowicie zauroczyły i pobudziły twórczo. Żałuję, że aktualnie na mam w domu warunków do wprawiania się w tej technice. Naprawdę chciałabym kiedyś choćby delikatnie zbliżyć się do mistrzostwa takiej Diany Nagornej np.

No tak, ja tu sobie wypuszczam dygresję za dygresją, a główny temat zdechł – reanimujmy go więc. W zeszły weekend w Hobby Wełna spotkałam się z Justyną (Tysią) z YarnAndArt, której chyba nie muszę przedstawiać. Jeśli ktoś nie zna, to biegusiem można nadrobić zaległości tutaj. Justyna jest panią kolorów. Potrafi wyczarować wyjątkowo piękne połączenia barwne farbując włóczki, a jakby tego było mało, jest też świetną prządką. Zaczęłyśmy w piątek od przędzenia włóczki na wrzecionie. W sobotę mieszałyśmy w kotle czarownicy eksperymentując z farbowaniem. Wszystko w bardzo kameralnym gronie. Przy okazji – pozdrawiam wszystkie „współuczestniczki weekendowych zbrodni”, miło było Was poznać.

Przędzenie – dzień pierwszy

Muszę powiedzieć, że Justyna to wyjątkowo podstępna nauczycielka, zaczęła spokojnie: materiałoznawstwo, jak przygotować wrzeciono do pracy, a jak czesankę, tu zahaczamy, tu lekko skręcamy, na razie nie puszczajcie jeszcze wrzecion w ruch… i nagle bach… rzuciła nas na głęboką wodę 😉 Jestem pewna, że pot perlił mi się na czole, gdy próbowałam jednocześnie pilnować, by wrzeciono się obracało, palce lewej dłoni wypuszczały czesankę, a palce prawej delikatnie pociągały i to na przemian, no i żeby jeszcze „skręt nie wszedł zbyt wysoko”.

Wrzeciono raz furczało, jakby miało ADHD, a w kluczowych momentach zatrzymywało się niespodzianie wprawiając mnie w panikę. W dodatku zdradziły mnie własne palce, tak sprawne, gdy trzymam w nich druty i szydełko, tak sztywne i niezgrabne, gdy trzeba coś zrobić z czesanką. Choć mózg powtarzał: „no dalej, rytm jest taki: tu puszczasz, tu zamykasz, tu puszczasz, tu zamykasz”, dłonie kurczowo trzymały się wełny i nie chciały współpracować. Przypomniała mi się moja pierwsza lekcja tańca orientalnego i poczucie, że zamiast gibkim ciałem Matka Natura obdarowała mnie zestawem sztywno połączonych, drewnianych klocków. A jeśli dodacie do tego jeszcze fakt, że towarzystwo było naprawdę wyśmienite i rozgadałyśmy się niemiłosiernie (czuj się sympatycznie obgadana, polska blogosfero dziewiarska ;-), to nic dziwnego, że mój pierwszy, własnoręcznie uprzędziony motek wygląda tak, jakby stworzył go szop pracz po dawce amfetaminy.

Przędzenie – efekty

Niedokręcony, niedoprzędziony 2-ply jest jednak mój i będę go kochać, jak każda prawdziwa matka kocha swoje dziecko, choćby najbrzydsze w świecie. Idąc za radą Justyny nabyłam też od razu wrzeciono i zamierzam dużo ćwiczyć. W końcu to tylko umiejętność manualna, a to oznacza, że dobry poziom techniczny osiągnę wtedy, gdy jakiś milion razy powtórzę ten sam ruch. A Justyna już się odgrażała, że zapewne niedługo zobaczy mnie też na warsztatach z przędzenia na kołowrotku.

Farbowanie włóczek – dzień drugi

Nie zabraknie mi materiału, bo drugiego dnia oprócz gotowej włóczki farbowałyśmy także czesankę i prefilc, żeby poznać kilka najczęstszych zastosowań tej techniki. Justyna zapoznała nas z arkanami wiedzy tajemnej, jaką jest farbowanie włóczek: było o kole barw, o tym jak różne materiały przyjmują farby i dlaczego mikser i mikrofalówka to najlepsi przyjaciele farbiarki. A potem przeszłyśmy do praktyki.

Generalnie przygotowywanie farb to zabawa o takim poziomie frajdy, jaki mają chyba tylko dzieci po raz pierwszy buszujące w piaskownicy. Nanoszenie farb na włóczkę lub czesankę jest równie wciągającym procesem. W warsztacie panowała atmosfera ogólnego podniecenia i naprawdę podziwiam Justynę, że zdołała zapanować na tym kompletnie niekontrolowanym żywiołem, jakim jest kilka kobiet dzielących wspólną pasję, spotykających się w jednym miejscu, by robić coś, co lubią i doprowadzić do „szczęśliwego rozwiązania” w postaci gotowych, kolorowych motków włóczek i „precli” czesanki.

Farbowanie – efekty

Wydaje mi się, że farbowanie włóczek wyszło mi lepiej niż przędzenie, choć oczywiście daleko jeszcze do ideału. Wybrałam sobie merino (na oko grubości „super fine”) z cieniutką, metaliczną nitką, która mnie niezwykle urzekła tym, że subtelnie połyskiwała srebrem i dodawała lekkości produktowi finalnemu. Wśród włóczek pokazowych był taki, na pierwszy rzut oka skromny, kłębek przędziony na kołowrotku wyróżniający się niecodziennymi kolorami. Postanowiłam wybrać kilka z nich i zastosować przy barwieniu mojej włóczki. Wersja finalna jest nieco bardziej błękitna, niż zamierzałam, ale i tak mi się podoba. Natomiast do farbowania czesanki (długowłosy Gotland ze szwedzkich owiec, który wydał mi się dość miły w dotyku i powinien być stosunkowo łatwy do przędzenia) użyłam chyba wszystkich odcieni amarantu i trochę cynobru. Gotowe wyroby prezentowały się tak (od lewej: uprzędziony motek, farbowana czesanka i farbowana włóczka).

Nie mogłam się doczekać, kiedy wyschną, żeby przewinąć włóczkę w motek i wydziergać próbkę. Ale o tym w następnym poście 😉

A tu jeszcze kilka impresji z warsztatów: przędzenie i farbowanie włóczek i dodatkowe foty moich „dzieł”.