Wszystko zaczęło się obiecująco – zobaczyłam zdjęcie interesującego sweterka o minimalistycznym wyglądzie na www.madewell.com i postanowiłam sobie taki udziergać. I w tym miejscu pojawił się syndrom łapania na raz kilku srok za ogon. Stwierdziłam, że nie będę do tego projektu kupować nowej włóczki, lecz wykorzystam coś z zapasów.

Wybór padł na jagnięcą wełnę z odzysku w kolorze ecru kupioną dawno temu na Allegro. Odcień wydawał mi się dość nudny, więc dodałam do niego cieniutką nitkę YarnArtowej włóczki Silk w kolorze jasnoszarym (50% jedwabiu, 10% kid moheru i 40% wełny merino), do której wcześniej podchodziłam chyba z trzy razy bez większego powodzenia. Po zrobieniu próbki ściegiem ryżowym nie czułam się do końca przekonana do uzyskanego efektu, ale tak bardzo chciałam zacząć już pracę, że machnęłam ręką. A trzeba było potraktować to jako ostrzeżenie od losu, bo dalej było tylko gorzej. Gdy kardigan był gotowy już mniej więcej w ¾ zabrakło mi wełny jagnięcej. Po szybkich konsultacjach z przemiłym panem sprzedawcą ze sklepu fastryga.pl udało mi się jednak znaleźć coś bardzo zbliżonego, niestety nie najtańszego firmy Rosarios 4 (porządnej jakości za to).

Gotowy kardigan przekonuje mnie jeszcze mniej niż próbka, kolor jest dość nijaki i mam wrażenie, że się w nim rozmywam i wtapiam w tło, oprócz tego maleńka stójka, która wygląda świetnie, gdy sweter leży, niknie prawie, gdy się go założy, bo poły i rękawy są dość ciężkie i ciągną ją w dół, przez co dekolt nie prezentuje się najpiękniej. Włóczka nie należy do najgrubszych, więc „ryżowi” trochę brakuje wyrazistej faktury. No i najważniejsze – gotowy kardigan mało przypomina ten ze zdjęcia, który mnie zainspirował 😛

Generalnie zaliczam ten projekt do małych klęsk – spróbuję go jakoś oswoić, ale czuję, że nie będzie to gorąca, ani nawet nie chłodna przyjaźń.