Wszystkie je mamy – włóczkowe trupy w szafie, smętne, niedokończone robótki, wełniane wyrzuty sumienia nawet całymi latami zalegające na półkach i w koszach, UFOki (UnFinished Objects), z którymi nie łączą nas już bliskie spotkania trzeciego stopnia. Jak to się dzieje, że powstają? Przecież kochamy dziergać, marzymy o tym i poświęcamy temu każdą wolną chwilę mamrocząc do popędzających nas członków rodziny: Jeszcze tylko jeden rządek…

Przy okazji robienia porządków w zapasach włóczkowych w ramach planu zapanowania nad włóczkoholizmem musiałam zmierzyć się z paroma takimi „niespodziankami”. Skłoniło mnie to do refleksji nad tym, w jaki sposób je nagromadziłam. Oto moja osobista pierwsza szóstka powodów, dla których nie kończę niektórych projektów robótkowych.

6 powodów, dla których nie kończysz projektów robótkowych

1. Startitis, czyli robótkowa biegunka

Masz plan, masz pomysł, podekscytowana zaczynasz robótkę i wtedy… widzisz świetny naprawdę, świetny wzór na inny sweter. Albo koleżanka-blogerka publikuje na swoim blogu tak inspirujące zdjęcia, że po prostu musisz spróbować teraz, natychmiast, już.. Narzucasz oczka nowej włóczki na kolejne druty i zaczynasz dziergać. Jednocześnie próbujesz wrócić do pierwszej robótki. I wtedy przypadkowo odkrywasz w zapasach włóczki wciśnięte w ciemny kąt, dawno zapomniane motki najcudowniejszego merino na świecie. Po prostu aż prosi się o zrobienie próbki. No to bierzesz trzecią parę drutów i zaczynasz rzeźbić… Brzmi znajomo? Tak, tak powstaje startitis. Po jakimś czasie masz poupychane w koszykach i po szafach kilka robótek w początkowej fazie pracy. Nie możesz się zebrać, żeby skończyć którąkolwiek, bo albo czujesz się niczym osiołek, któremu w żłoby dano, albo straciłaś motywację. W wyniku robótkowej biegunki narodziło się już wiele „ufoków”.

2. Zosia Samosia, czyli ignorowanie instrukcji

Powiedzmy sobie szczerze, instrukcje są dla sztywniaków i początkujących, ale Ty, Ty przecież dziergasz od lat. Nic Cię nie zaskoczy, wszystkie triki masz „obcykane”, więc wzór na nowy sweterek omiatasz tylko kontrolnie wzrokiem i natychmiast przystępujesz do pracy. W połowie orientujesz się, że Twoja robótka jakoś dziwnie nie przypomina tego, co na zdjęciu załączonym do wzoru prezentuje modelka i ups… No tak: 50 rzędów temu trzeba było zrobić taki mały myk, który zmieniłby wszystko. Czyli prucie, czyli niemoc natychmiastowa. Odkładasz robótkę, na dzień, może dwa, góra trzy. Ech, w końcu jest tyle wzorów na świecie, kto by się przejmował dokończeniem jakieś starzyzny…

3. Multitasking, czyli uważność jest dobra dla buddystów

Podstawowy „killer” robótek rękodzielniczek zabieganych, które o czas na swoje hobby muszą walczyć z drutami w ręku, wykrawać każde 10 minut z napiętego planu dnia. Wtedy łatwo o pokusę, by w tym samym czasie „upchnąć” kilka czynności i upiec dwie (albo trzy, albo cztery) pieczenie na jednym ogniu. Typowy czas na dzierganie takiej dziewiarki wygląda tak: po lewej na stoliku otwarty laptop z podglądem na Pinterest, Facebooka, Instagram itd. (żeby sobie zerkać, co fajnego u znajomych), włączony telewizor, bo akurat ulubiony serial albo włączony audiobook, telefon po prawej, bo ciągle ktoś dzwoni i futrzak na kolanach domagający się swojej dawki pieszczot. Ja wpadam w tę pułapkę regularnie tylko po to, by po paru dniach stwierdzić, że brak skupienia zaowocował jakimś złośliwym i świetnie widocznym (poniewczasie) błędem w robótce.

Pewnie jest sporo ludzi „wielofunkcyjnych”, mnie jednak najlepiej robi (i na duszę i na efekty pracy) dzierganie „kontemplacyjne” (no może tylko serial mogę sobie puścić w tle 😉

4. Brak „gry wstępnej”

Tak, brak gry wstępnej psuje nie tylko zabawy łóżkowe, bywa też zabójcą projektów rękodzielniczych. Gra wstępna w dzierganiu polega na poświęceniu czasu na wykonanie próbki ściegu, wypranie jej i zblokowanie. Następnie należy przeliczyć projekt stosownie do uzyskanych rezultatów. Nic tak nie zabija motywacji do dziergania, jak sweter, który po wypraniu opina się w zupełnie nieprzewidzianych miejscach lub zwisa z Ciebie smętnie, niczym wór na kartofle. Pamiętajcie o grze wstępnej.

5. Radosna improwizacja, czyli twardziele obywają się bez planu

Wariant punktu nr 2, tylko tym razem dotyczy dziergania według własnego pomysłu. Nie zrozumcie mnie źle, uwielbiam improwizację, przez ładnych kilka lat zajmowałam się tańcem i wytrwałam tak długo chyba tylko dlatego, że wybrałam styl (American Tribal Style) opierający się na improwizacji. Jednak, gdy decyzje dotyczące poprowadzenia projektu dziewiarskiego podejmuję wyłącznie „w locie” rezultaty bywają zaskakujące. Często na tyle zaskakujące, że tracę chęć do kontynuowania pracy. Fajnie jest poczuć się „artystą”, ale jeszcze fajniej, gdy efekt pracy jest zbliżony do tego, co zrodziło się w mojej głowie.

6. Pinterest, czyli Alicja nie może wydostać się z Krainy Czarów (Szalony Kapelusznik w gratisie)

Moja największa pięta achillesowa – myślę, że większość Czytelniczek wie dobrze, o co chodzi. Zaglądasz na Pinterest „na 5 minut” i nagle wpadasz głową w dół, niczym Alicja do króliczej dziury i znika Ci gdzieś pół dnia. Pinterest to mój nałóg – niewyczerpane źródło świetnych inspiracji. Co mi jednak po nich, skoro nie mam czasu na realizację pomysłów? Jak powiedział Pablo Picasso: Inspiracja istnieje, ale musi Cię zastać przy pracy.

A jak wyglądają Twoje „matki ufoków”? Co najczęściej sprawia, że zarzucasz pracę nad robótką? Czy masz więcej, czy mniej niż 6 powodów, dla których nie kończysz projektów robótkowych?