Włóczkoholizm – pewnie dobrze znasz ten nałóg. Przeglądasz Internet, a tu nagle ktoś wrzuca na „fejsie” zdjęcie przepięknego dziergadła z jakiejś niesamowitej włóczki. I po prostu musisz ją mieć (nie szkodzi, że jest luksusowa i potwornie droga). Widzisz zdjęcia fajnego swetra i natychmiast rozpoczynasz poszukiwania odpowiedniego „surowca”, by wydziergać coś takiego samodzielnie. A na spotkaniu robótkowiczek sprzedawali takie mięciutkie merino w niesamowitych kolorach. I cóż, znów sięgnęłaś do portfela, a Twoje zasoby włóczkowe się poszerzyły. Solennie obiecujesz sobie, że to ostatni zakup w tym miesiącu i nie kupisz już nic, zanim nie zużyjesz zapasów.

Włóczkoholizm podstępem odbiera Ci przestrzeń życiową

Czas mija, w Twoim ulubionym sklepie właśnie ogłosili promocję (prawdziwa okazja!) i nudząc się przeglądałaś Allegro, a tam w dziale „Kolekcje i sztuka – Rękodzieło – Szycie i dziewiarstwo” ktoś dosłownie za bezcen oferował jedwab o grubości „Lace” i trzeba było licytować, zanim inni zorientują się, że to taka okazja. Czas mija, zaczynasz kolanem upychać motki w szafie, żeby ją domknąć. Paczki z włóczką poukrywałaś we wszelkich możliwych schowkach. Stałaś się mistrzynią wykorzystania każdego skrawka przestrzeni do przechowywania kłębków i motków.

Twoje tempo dziergania nie ma szans w konkurencji z tempem kupowania. W końcu nie pamiętasz już, po co kupiłaś daną włóczkę. Co więcej nie pamiętasz nawet, że posiadasz taką włóczkę w swoich zapasach. Mimo to, gdy potrzebujesz czegoś o konkretnych parametrach, to okazuje się, że nic takiego nie masz pod ręką (ani w szafie, ani w tym kontenerku upchniętym pod łóżkiem, … ani w torbie w pawlaczu…. ani w supersprytnym, foliowym opakowanku próżniowym ukrytym na szafie (tak, urządzenie do pakowania i worki próżniowe kupiłaś specjalnie po to, by zmniejszyć nieco objętość zapasów włóczkowych i byłaś z siebie bardzo dumna).

Przyznaję się bez bicia do prawie wszystkich powyższych przestępstw oraz do tego, że coraz mniej mi z tym wygodnie. Dla chwili przyjemności z posiadania pięknych motków zagracam mieszkanie, wydaję kupę kasy. Mimo to zwykle jestem sfrustrowana koniecznością dokupienia czegoś nowego, bo to, co mam do nowego, wymyślonego przeze mnie projektu się po prostu nie nadaje.

Moja przygoda z minimalizmem…

Co ciekawe, włóczki to chyba jedyna sfera, której nie objął mój minimalistyczny plan na życie. Kilka lat temu, wykorzystując generalny remont mieszkania jako pretekst, postanowiłam przemeblować przy okazji własne obyczaje. Pozbyłam się masy rzeczy z domu: książek (zostawiłam tylko te, do których wracam regularnie), ubrań, „durnostojek”, niepotrzebnych mebli, akcesoriów kuchennych itd.

Nie ukrywam, że wielkim natchnieniem były dla mnie książki Dominique Loreau: „Sztuka prostoty” oraz „Sztuka minimalizmu w codziennym życiu”, a także wspaniały blog Leo Babauty „zen habits”. Z niektórymi problemami radzę sobie lepiej, z innymi gorzej. Ogólnie jednak moje życie bardzo się uprościło i uspokoiło. Mieszkanie nagle jakby stało się większe. Mam poczucie, że swobodnie w nim oddycham, że nic mnie nie przytłacza. A wyobraźnia lepiej działa, gdy podziwiam jeden piękny kwiat stojący na parapecie, niż wtedy, gdy z każdego kąta wyglądało coś przyciągającego uwagę.

Staram się także żyć bardziej świadomie, dzięki czemu w znacznej mierze ograniczyłam zakupy emocjonalne. Nie dotyczy to jednak nabywania włóczek. Nie lubię, gdy coś odbiera mi wolność, a uzależnienie od zakupów (choćby tak przyjemnych) z pewnością to robi. Dlatego postanowiłam nad tym zapanować. Włóczkoholizm, to nie dla mnie.

Plan działania

1. Identyfikacja „wyzwalaczy nałogu” – spróbuję przeanalizować, w jakich sytuacjach dokonuję nieprzemyślanych zakupów włóczek, w jakich okolicznościach, nastroju, czasie itp. To ważne, aby uświadomić sobie, kiedy tworzy się środowisko stymulujące mnie do impulsywnych zakupów, bo pozwoli unikać takich okazji.

2. Inwentaryzacja zasobów – teoretycznie wiem, jakie włóczki posiadam, ale jeszcze nigdy nie próbowałam ich zinwentaryzować, np. żeby uświadomić sobie, jaką kwotę pieniędzy zamroziłam w ten sposób. Postaram się więc przejrzeć wszystkie zapasy (to chwilę potrwa), spisać nazwę włóczki, kolor, miejsce, w którym jest schowana, przeznaczenie (jeśli potrafię sobie przypomnieć, po co ją kupiłam) oraz szacunkową cenę (niektóre włóczki leżą już chyba z 5 lat, więc trudno je będzie dokładnie wycenić).

3. Analiza zinwentaryzowanych włóczek pod kątem ich dalszych losów – bazując na spisie postaram się podzielić posiadane włóczki na trzy kategorie: pierwsza – włóczki, które chcę zatrzymać i wiem, co chcę z nich wydziergać, druga – włóczki, które chcę zatrzymać, ale na razie nie mam na nie pomysłu, trzecia – włóczki, których chcę się pozbyć.

4. Sprzedaż/oddanie niechcianych włóczek – dość oczywisty punkt, prawda? Może Allegro, może jakieś „candy”, może ogłoszenie o sprzedaży na blogu – opcji jest sporo.

5. Ułożenie planu wykorzystania włóczek kupionych do konkretnego projektu – pozwoli mi to na realistyczną ocenę, ile czasu zajmie opróżnianie „sejfu”.

6. Po zużyciu zapasów o konkretnym przeznaczeniu zastanowię się jeszcze raz, czy włóczki bez przydzielonego projektu mogę jednak wykorzystać w określonym celu i czy nadal chcę je zatrzymać – później powtórka z pkt. 5 i 4.

7. Zapobieganie – nie łudzę się, że nagle tak po prostu zrobię się twarda i nie dam się skusić jakimś fajnym promocjom i innym okazjom. Włóczkoholizm to podstępna bestia. Obietnicę: „Od dziś nie kupuję nic do czasu, aż zużyję zapasy” mogę włożyć do działu: „Fantastyka, mity i legendy” 😉 Dlatego potrzebny mi też plan zapobiegawczy. Będzie się on składał z kilku punktów.

Plan zapobiegawczy

• Unikanie sytuacji wyzwalających odruch zakupów impulsywnych,
• Uważność – odnotowywanie nastrojów, okoliczności, które skłaniają mnie do zakupów: jeśli takie się pojawiają, odkładam zakup do następnego dnia, jeśli nadal bardzo chcę mieć tę włóczkę i mam na nią konkretny pomysł – kupuję.
• Kupowanie tylko takich włóczek, na które mam konkretny pomysł: zakładam szkicownik, w którym wreszcie zbiorę notatki, pomysły i inspiracje i w którym łatwo będzie przypisać włóczkę do projektu (nazwą projektu będę oznaczać paczki z włóczką, żeby nie wypadło z pamięci).
• Monitorowanie wydatków na włóczkę – nic tak nie otrzeźwia, jak możliwość ujrzenia czarno na białym, ILE wydałaś w tym miesiącu na włóczkę. Włóczkoholizm bazuje bowiem także na słodkiej ignorancji. Ten punkt zbiega się z moim pomysłem, aby pójść za poradami Michała Szafrańskiego z jakoszczedzacpieniadze.pl i wreszcie zacząć rejestrować wszystkie swoje wydatki i rzeczywiście świadomie zacząć zarządzać domowym budżetem. Włóczki będą miały w rejestrze osobną kategorię i już nawet ja sama nie będę mogła ukryć przed sobą prawdy 😉

Trudno mi określić ramy czasowe tej akcji, ale w ramach pozyskiwania dodatkowej motywacji w postaci presji społecznej zamierzam opisywać kolejne kroki na blogu, więc trochę was pozamęczam wpisami o tym, co będzie się działo z moim zapasem włóczek. Docelowo chciałabym mieć pod kontrolą zakupy, a w domu zapas włóczek wystarczający na rozpoczęcie 3, maksymalnie 4 projektów.

Trzymajcie za mnie kciuki, bitwa będzie straszliwa! Nadchodzi control freak!

Zobacz także: jak zapanować nad włóczkoholizmem – etap pierwszy: inwentaryzacja zasobów.