Mity na temat dziergania na drutach mają się dobrze i wciąż się z nimi stykam. Naszła mnie wielka ochota, by się z nimi rozprawić. Może pomoże to Ci w podjęciu decyzji, by spróbować zaprzyjaźnić się z włóczką i drutami. Bo warto 🙂

Mity na temat dziergania na drutach

1. Żeby dziergać na drutach, trzeba mieć dużo cierpliwości

Och, to jeden z moich „ulubionych”. Ludzie widzą mnie z robótką w ręku i wołają: „Też bym tak chciała, ale nie mam tyle cierpliwości”. Zakładają, że dziewiarki to jakieś mityczne jednorożce obdarowane przez los niezwykłym darem nieprzebranych pokładów cierpliwości, ogarnięcia i w ogóle – zen w każdej postaci.

Otóż drodzy moi, jest dokładnie odwrotnie. W ogóle nie jestem cierpliwa, to znaczy – nie byłam. Zawsze chciałam wszystko na już, na teraz, bez zwłoki. To właśnie dzierganiu zawdzięczam pozytywne przemiany w moim umyśle. To dzierganie powolutku, oczko po oczku przebudowywało mi mózg wprowadzając do niego więcej spokoju, opanowania, większy dystans do otaczającego mnie, bardzo zabieganego świata.

Można powiedzieć, że dzierganie jest swego rodzaju siłownią dla mózgu. Gdy zaczynałam, mój mózg był cherlakiem, teraz – po ponad 20 latach praktyki – ma już niezłe muskuły cierpliwości. I nie, nie musisz tego robić przez 20 lat, żeby zaobserwować pierwsze efekty, zobaczysz je już po kilku miesiącach regularnych potyczek z drutami i włóczką.

2. Dziergają tylko osoby starsze

Tak to tu dyplomatycznie opisałam, ale zwykle słyszę, że „dzierganie to takie babcine zajęcie”. Doprowadza mnie to do białej gorączki, bo jest podwójnie krzywdzące.

Po pierwsze wysuwa z niego swą brzydką mordkę zwykły „ageizm”, czyli dyskryminacja ze względu na wiek. Bo co „babcia” może robić ciekawego i czy w tym wieku w ogóle się jeszcze żyje, czy tylko wegetuje? Ale tak, wyobraźcie sobie, że „babcie” ( i „dziadkowie”) to osoby, które biją na głowę całą resztę doświadczeniem, widziały nie jedno i nie jedno wiedzą. I z wiekiem wcale im nie przechodzi ciekawość świata i nadal chcą czerpać z życia garściami – o ile same sobie na to pozwolą, a środowisko ich nie zgnębi. I dlatego dla mnie „babciny” nie oznacza: „nudny”, „przestrzały”, „nieciekawy”.

Po drugie w sformułowaniu „dzierganie to takie babcine zajęcie” pobrzmiewa też pogarda dla pracy w starym stylu. Takiej, do której używasz nie tylko mózgu, ale rąk, w której musisz się napracować, żeby mieć efekty, w której nie można nic „ściemnić” i „namarketingować”. Uważam, że właśnie w tym leży główna wartość dziergania. Już kiedyś o tym pisałam, ale napiszę jeszcze pewnie nie raz 😉

Poza tym takie stwierdzenie kompletnie rozmija się z rzeczywistością. To prawda, że po druty i włóczkę sięgają raczej osoby po 30, ale jeśli rozejrzycie się w sieci (na Instagramie np.) , zauważycie, że pośród osób zajmujących się dziewiarstwem są zarówno „babcie”, jak i nastolatki, panie sekretarki i wytatuowane po zęby rockerki, studentki-hipsterki i „ryczące czterdziestki”. Serio, wystarczy wyjść ze swojej szufladki i się rozejrzeć.

3. Dzierganie wymaga dużo wolnego czasu

I tak i nie. Oczywiście wykonanie ręcznie swetra zabiera określoną ilość czasu i na pewno trwa dłużej niż dzierganie maszynowe. Nie oznacza to jednak, że żeby dziergać musisz wielkim wysiłkiem wykrawać ze swojego zajętego dnia wiele godzin wolnego czasu. Dzierganie ma tę zaletę, że można to robić prawie wszędzie.

Dziergam, kiedy tylko mogę, 5 minut tutaj, 5 minut tam, 2 rządki teraz, 2 rządki później. Dziergam oglądając ulubiony serial (ha, 2 w 1 i co powiecie miłośnicy mutlitaskingu?), czasem czekając na tramwaj, czasem w autobusie komunikacji miejskiej. Dziergam w kawiarni spotykając się z przyjaciółmi (nikt się nie skarżył). A czasem celowo rezerwuję sobie godzinę lub dwie, by w ciszy pobyć sama ze sobą i z robótką. I znajduję czas, by prowadzić normalne życie, wykonywać swoje obowiązki domowe, pracować i mieć jeszcze kilka innych pasji.

4. Dzierganie jest trudne

Twój sposób postrzegania poziomu trudności w nauce dziergania zależy wyłącznie od tego, z jaką intencją do niego przystąpisz. Jeśli oczekujesz natychmiastowych efektów, jeśli nie pozwalasz sobie na błędy i samobiczujesz się za każde nierówne oczko – będzie Ci ciężko.

Pamiętaj, że dzierganie na drutach nie bierze swych początków z naszych czasów opętanych ideą natychmiastowej gratyfikacji. Nie jest wirtualną, pobieżną przyjemnością, dostarczającą szybkiego dreszczyku emocji. Dziergając nawiązujesz więź z własną kreatywnością i skłaniasz ciało oraz umysł do wykonywania czynności, jakimi zwykle się nie zajmują. To się robi w starym stylu, jak na filmach kung-fu, w których uczeń musi przejść długą ścieżkę zanim stanie się mistrzem.

Dla mnie dzierganie jest jak laboratorium, a ja jestem w nim szalonym naukowcem. Testuję i badam, często ponoszę porażki i uzyskuję efekty inne od zamierzonych, ale traktuję je jako nowe doświadczenia, na których buduję swoje kompetencje. Wtedy dzierganie nie jest trudne, jest raczej zabawą i ciągłym wyzwaniem.

A jeśli nie lubisz stylu retro, to pomyśl o dzierganiu jak o komputerowej zręcznościówce. Ile razy trzeba wykonać jedną głupią czynność w takiej grze, żeby nie zginąć i wejść na nowy „level”?

5. Dzierganie jest łatwe

Cóż mogę dodać – patrz punkt 4.

6. Dzierganie to nowa joga

Mity na temat dziergania na drutach obejmują także chwytliwe hasła. I to hasło jest chyba najpopularniejsze. Wiem, ładnie brzmi, ale jakoś zupełnie do mnie nie przemawia.

Po pierwsze – dzierganie, jak i joga, to zjawiska o bardzo długiej historii. Wprawdzie dzierganie rzeczywiście pojawiło się później niż joga (pierwsze odkryte artefakty dziergane techniką podobną do współczesnej datowane są na 4 wiek n.e. (Egipt), dziergane metodą uproszczoną na ok. 300 r. p.n.e. (Peru). Pierwsze materialne dowody na praktykowanie jogi pochodzą z ok. 2500 r. p.n.e.), ale trudno mówić o nim jako o „nowince”.

Poza tym nie widzę powodu, by zastępować jedno drugim. – uwielbiam jogę i dzierganie, aczkolwiek nie obie te rzeczy na raz 😉 Zarówno joga, jak i dzierganie mogą dać Ci wiele korzyści, więc po co pozbawiać się któregoś z tych narzędzi do osiągnięcia dobrostanu?

7. Dzierganie pozwala zaoszczędzić pieniądze

Tak, wiele osób myśli, że dziergając mamy fajne ciuchy za ułamek kwoty, jaką trzeba na coś podobnego wydać w sklepach. Po części to prawda.

Dziergając samodzielnie nie musisz płacić nikomu za pracę, jaką trzeba wykonać, by powstał np. sweter, ani wielki koncernom za marketing, PR itd. itp. Jednak nie znam w zasadzie nikogo, kto powiedziałby – ok, chcę mieć tanie ciuchy, kupię wiec taki sam okropny akryl, z jakiego robią swetry w sieciówkach i sobie coś wydziergam.

Gdy już wejdziemy do sklepu z włóczką, znajdujemy się w świecie, w którym na wyciągnięcie ręki mamy wełnę, kaszmir, alpakę czy jedwab. I jak tu się nie skusić? Oczywiście są plusy – kupujemy droższą włóczkę, dziergamy ręcznie i mamy luksusowy sweter w cenie badziewia z sieciówki.

Jest jednak i mroczna strona – czy hasło włóczkoholizm, coś Ci mówi? 😉 Ja nadal próbuję się z niego wygrzebać 😀

8. Dzierganie to coś dla domatorów

Tak, oczywiście – nie ma to jak własny, wygodny fotel, kot na kolanach, filiżanka z jakimś smacznym napojem na stoliku obok, wygodne kapcie, piżamka i dzierganie. Nie trzeba jednak być zatwardziałym domatorem, by dziergać. Szczerze mówiąc, podróżnicza żyłka bardzo sprzyja dzierganiu.

Prawie wszystkie moje znajome dziewiarki (i ja też) uwielbiają dziergać w pociągach, na fotelu pasażera w samochodzie, w samolotach (o ile wpuszczą z drutami). Naprawdę nie ma lepszego zajęcia, które pozwoli Ci zapomnieć, że pociąg spóźni się o 2 godziny, albo odwołali lot i musisz „przepękać” na lotnisku całe popołudnie. Świetnie dzierga się na plaży i w ogrodzie. Dziergałam już na koncertach rockowych, w poczekalni u lekarza, w środkach komunikacji miejskiej, a nawet (nie mówcie nikomu) – w pracy 😉

9. Dzierganie to babska sprawa

A tu znów mamy „izm”, a konkretnie „seksizm”. Bo „babskie sprawy” to te mniej ważne, niegodne uwagi i w ogóle. Nie dajcie sobie tego wmówić, zwłaszcza, gdy tego typu komentarze wypływają z ust kogoś, kto wolny czas spędza na kanapie, oglądając mecze piłki nożnej, pijąc piwo i przegryzając chipsami. Rzeczywiście, sprawy wagi państwowej.

A poza tym, choć większość dziergającej społeczności to kobiety, to mężczyźni też się chętnie tym zajmują. I zwykle potrafią znaleźć bardzo odkrywczy sposób na druty i włóczkę. Bez większego zastanowienia mogę przytoczyć takie przykłady:

• mistrz koloru: Kaffe Fassett
• mistrz reinterpretacji klasyki: Jared Flood z Brooklyn Tweed
• mistrz jazdy po bandzie i dziewiarskiego szaleństwa: Stephen West
• grupa niezwykłych mężczyzn Hombres Tejedores z Chile, która wykorzystała dzierganie na drutach, by wprowadzać pozytywne zmiany w społeczeństwie, zwalczać uprzedzenia i przeciwstawiać się kulturze przemocy.

Dziergają też namiętnie i przyznają się do tego mężczyźni sławni, np. Russell Crowe, Laurence Fishburne, Ryan Gosling. W Polsce też mamy dziergających facetów, aczkolwiek dość nieśmiało ujawniających się w sieci, mam wrażenie. Najbardziej znany jest chyba szydełkujący Maciek Potępa.

A poza tym, w średniowieczu, gdy dzierganie na drutach się upowszechniło i stało rzemiosłem, dziergali głównie mężczyźni – zarobkowo. Ich zainteresowanie osłabło dopiero wtedy, gdy wynaleziono maszynę do dziergania 😉

A Ty, znasz jeszcze jakieś mity na temat dziergania na drutach? Podziel się nimi tutaj i pomóż je „rozbroić”.

Zapisz

Zapisz

Zapisz

Zapisz

Zapisz