inne

ostre cięcie, czyli o korzyściach z okazjonalnego bluźnierstwa

Herbi
dnia 14 stycznia 2018
https://herbimania.com

Nie wiem, czy za to, o czym dziś napiszę, nie obłożycie mnie klątwą, bo popełniłam dziewiarskie bluźnierstwo ? Czyn niewyobrażalny dla włóczkoholika i napawający wstrętem każdego kolekcjonera włóczek. A do tego jest mi z tym dobrze! Ale zacznijmy od początku…

Od dłuższego czasu mam kiepski okres jeśli chodzi o dzierganie i pechowy w życiu w ogóle. Brak motywacji, zniechęcenie, projekty dziewiarskie, które utykały w miejscu w kluczowych momentach. Do tego prawie 2 miesiące ciągłych infekcji dróg oddechowych (zapalenie oskrzeli przechodzące gładko w anginę itd. – pozdrowienia dla kolegów z biura przychodzących do pracy z chorobą i radośnie zarażających innych).

Zmęczona byłam – fizycznie z powodu przeciągającego się kaszlu i różnego rodzaju bólu, psychicznie z powodu poczucia, że jakoś ugrzęzłam. Kupowałam czasem włóczkę do realizacji konkretnego pomysłu. Zwykle jednak albo nie zdążyłam się za nią zabrać, bo inne projekty przeciągały się w czasie, albo pomysł przestawał mi się podobać.

Moje mieszanie powoli zaczynało przypominać archeologiczne wykopalisko. Po warstwach upychanych po kątach motków i rozpoczętych robótek można było rozpoznać kolejne okresy przypływu energii twórczej i następującego po nich zwątpienia.

W zeszły weekend otworzyłam szafę, w której zasadniczo przechowuję dokumenty, art. piśmiennicze itp. i posypały się na mnie motki, na wpół sprute robótki, jakieś bliżej nieokreślone kłęby drutów i nitek. Wszystko poupychane tam, bym nie widziała swoich kolejnych robótkowych porażek.
Ogarnęła mnie złość. Miałam tego dosyć, potrzebowałam ostrego cięcia, więcej przestrzeni, nowego początku. Przez cały zeszły tydzień codziennie poświęcałam nieco czasu na brutalne odgruzowywanie szafek i zakątków mieszkania.

Oczywiście odłożyłam na stół mnóstwo kartoników i siatek z włóczkami i zaczętymi robótkami „do przejrzenia na później”. Popatrzyłam na tę górkę i zrozumiałam, że tak się nie da. Muszę podjąć decyzję tu i teraz. Albo mam dość motywacji, aby usiąść i dokończyć dzierganie, albo mam dość siły, by spruć robótkę. Jeśli nie mam ani tego ani tego, czas się pożegnać i nie żałować.

I tak, kochani – dokonałam tego bluźnierstwa – wyrzuciłam całkiem sporo zaczętych robótek z przyzwoitych włóczek. Tak po prostu, nie zastanawiając się nad tym zbyt długo z obawy, że znów będzie mi żal i znów je odstawię z myślą, że „kiedyś to ogarnę”. Wyrzuciłam kilka robótek wielokolorowych, których prucie byłoby równie upierdliwe, co dzierganie, poplątanych i zniechęcających, część była nawet w dość zaawansowanej fazie roboty. Uznałam jednak, że lepszy spokój ducha, niż życie wśród walących mi się na głowę starych projektów wciąż na nowo przypominających o tym, że nie daję rady.

Staram się nie myśleć o tym, ile pieniędzy poszło do śmietnika. Wiem, to marnotrawstwo, ale zdrowie psychiczne jest dla mnie bardziej cenne. 🙂 Czuję przypływ nowej energii i choć nowy sweter, który aktualnie mam na drutach też się komplikuje, to myślę, że jednak tym razem, uda mi się go skończyć. Jest mi lekko, jakbym odcięła balast przygniatający mnie do ziemi i mogła wreszcie niczym wypełniony helem balonik unieść się w przestworza. I takiego uczucia w nowym roku Wam życzę ?