Wyzwanie kaizen trwa od tygodnia. Mam nadzieję, że osoby, które chciały wziąć w nim udział rzeczywiście zaczęły dreptanie metodą małych kroków ku nowym, dobrym nawykom. Muszę przyznać, że dla mnie ten tydzień był wyjątkowo owocny. Metoda kaizen wybitnie odpowiada mojemu temperamentowi.

Wyzwanie kaizen – raport z tygodnia 1

W sumie nie miałam żadnych, większych problemów, by codziennie wykonać swój zaplanowany mały krok w ramach wyzwania. Przypomnę, że zamierzałam codziennie rysować przez przynajmniej 10 minut. Zapisywałam na kartkach szkicownika czas, jaki spędziłam na rysowaniu i wyglądało to tak:

• poniedziałek (24.04): 15 min.
• wtorek (25.04): 15 min.
• środa (26.04.): 15 min.
• czwartek (27.04): 16 min.
• piątek (28.04): 20 min.
• sobota (29.04.): 10 min.
• niedziela (30.04.): 10 min.

W sumie: 101 min., czyli o 31 min. więcej niż początkowo planowałam. Jestem zadowolona.

Myślę, że udało mi się wdrożyć te małe kroki tak bezboleśnie, bo zastosowałam trik z przyklejeniem nowego nawyku do czegoś dobrze znanego. Otóż, w domu mamy taki podział, że ja gotuję obiady, jemy je wspólnie, a następnie mój luby zbiera naczynia, udaje się do kuchni i zmywa zarówno naczynia, jak i wszystkie garnki i generalnie porządkuje chaos, jaki zwykle powstaje, gdy wyżywam się kulinarnie 😉 Trwa to zwykle ok. 10-15 min. i zazwyczaj w tym czasie surfowałam po internecie. Teraz zbieranie naczyń ze stołu po obiedzie jest dla mnie sygnałem, by wyciągnąć ołówki i szkicownik. Działam niczym pies Pawłowa – sygnał i reakcja.

W sensie technicznym pozostaje na poziomie najbardziej podstawowym. Tak dawno nie trzymałam ołówka w placach, że dłonie mi drżą, a linie niepewnie wyginają się na kartce. Dlatego większość pracy w tym tygodniu polegała na „rozrysowaniu” palców. Kreśliłam głównie proste figury geometryczne, linie itp.

Powstał też spontanicznie prościutki rysuneczek kota cienkopisem.

I szkic przedstawiający lamę.

Technicznie pozostawiają wiele do życzenia, ale miałam wielką radochę rysując je.

Co ciekawe, zauważyłam, że codzienne rysowanie skłoniło mnie też do bardziej regularnych działań w innych obszarach życia. W zeszłym tygodniu ani razu nie opuściłam treningu siłowego i napisałam dużo więcej tekstów, niż zwykle. Ciekawa jestem, czy ta tendencja się utrzyma.

W ostatnim poście zasadach wyzwania kaizen zapomniałam poruszyć dwie ważne kwestie:

Małe, lecz natychmiastowe nagrody

W procesie wyrabiania dobrych nawyków bardzo ważną rolę odgrywają nagrody. I nie myślę tu, o czymś wielkim i wspaniałym, co czeka nas na końcu drogi, lecz o drobnych nagrodach, które dajemy sobie od razu. Chodzi o nagrody niematerialne, a raczej o pozytywne wzmocnienie mentalne.

Co może być taką nagrodą? Pogratuluj sobie. Na koniec dnia, w łóżku, zanim zaśniesz, przypomnij sobie, że dziś wykonałaś/wykonałeś swój mały krok i powiedz sobie: Dobra robota! Tak trzymaj! To może się wydawać głupie, ale działa.

Wewnętrzny krytyk zniechęca nas na dobre codziennie szepcząc nam do ucha, że czegoś nie potrafimy, że coś zrobiliśmy kiepsko itp. W ten sam sposób możemy wzmocnić się przez codzienne, drobne pochwały. A z resztą, co ci szkodzi spróbować? Najprawdopodobniej krytykowałaś/krytykowałeś się w duchu od lat i nic ci z tego nie przyszło. Dla odmiany spróbuj więc pochwalić się za coś i zobacz, co się stanie.

Co robić, gdy świat spiskuje przeciw nam?

Zapomniałam napisać, co robić w sytuacjach w sytuacjach podbramkowych, gdy naprawdę wszystko nam się wali i wydaje się nam, że nawet tego małego, zaplanowanego kroku nie zdołamy wcisnąć w plan dnia. Co robić w takich przypadkach?

Jeszcze bardziej zawęzić oczekiwania i jednak zrobić ten mały krok, tylko w jeszcze mniejszej skali, niż zakładaliśmy. Nie zdołasz zrobić 10 pompek? Zrób 3, a nawet jedną. Nie masz czasu na naukę 5 słówek? Zapoznaj się z jednym. Nie zdołasz napisać tekstu o objętości 1000 znaków? Napisz 100 znaków. Nie możesz rysować przez 15 minut? Rysuj przez minutę.

Pamiętaj, że na tym etapie naszym celem nie jest szybkie osiągnięcie mistrzostwa w danej dziedzinie, lecz wyrobienie nowego nawyku. Dlatego istotne jest, by codziennie zajmować się daną dziedziną choćby ze śmiesznie małą intensywnością. Przyzwyczajamy nasze mózgi do tego, że robimy coś codziennie, by później same tego pragnęły.

Na razie nie myślimy o sobie jako o rysownikach, pisarzach, kobietach z idealną figurą, poliglotach. Myślimy o sobie jako o osobach, które codziennie rysują, piszą, ćwiczą, uczą się nowych słówek w języku obcym. Ten drobny trik pozwoli nam oszukać mózg i sprawić, że wkrótce nie będzie się opierać naszej woli.

Dobrze, teraz bardzo chciałabym usłyszeć, jak wam minął ten pierwszy dzień wyzwania? Wszystko się udało? Natknęliście się na jakieś problemy? Macie jakieś spostrzeżenia, refleksje?

Zapisz

Zapisz

Zapisz