Tym razem wspominkowy czwartek będzie w sobotę, bo się zagapiłam 😉 Pomyślałam sobie, że w ramach tego cyklu mogłaby pokazać Wam nie tylko wybrane dziergadła ze starego bloga, ale również kilka projektów powstałych w czasie, gdy zrobiłam sobie przerwę w blogowaniu (ale przecież nie w dzierganiu 😉 Dzisiejszy wpis prezentuje delikatny, ażurowy kardigan, który ochrzciłam mianem „Cloud”, czyli „Chmurka”, co niestety nieco zaciemnia sytuację, bo już jedną „chmurkę” tu pokazywałam.

Sweterek ten powstał we wrześniu 2012 roku, więc proszę się nie dziwić, że wyglądam na zdjęciach, jak wyglądam. Oprócz ażurowego cuda, które stało się jednym z moich ulubionych sweterków dokumentują one bowiem jedną z moich największych porażek fryzjerskich.

O wpadce u fryzjera….

Chciałam mieć fryzurę podobną do obecnej, poszłam do Znanego Fryzjera i nastąpiła totalna klapa.

Pan wysłuchał mnie chyba tylko jednym uchem, rzucił jednym okiem na zdjęcie poglądowe, tonem fachowca rzucił coś w stylu: „Będzie Pani zadowolona”, po czym kazał mi zdjąć okulary (minus 5,5 dioptrii, czyli bez szkieł widzę tyle, co kret i w żaden sposób nie byłam w stanie kontrolować procesu strzyżenia), po czym przycinał i golił cały czas rozmawiając z kolegą i na końcu z dumą zaprezentował mi taką piękną katastrofę. A najgorsze było to, że zszokowana zachowałam się całkowicie nieasertywnie, podwinęłam ogonek, nie powiedziałam słowa, grzecznie zapłaciłam wygórowaną cenę i przełykając łzy pomknęłam do domu.

Na szczęście później los zesłał mi Panią Justynę z Miasta Kobiet, która z delikatnością przeprowadziła mnie przez trudny proces zapuszczania włosów do długości, przy której coś można było już z nimi zrobić, wspinając się przy tym na wyżyny kreatywności i dbając o to, bym nie oszalała patrząc w lustro. I to jej zawdzięczam obecną fryzurę, w której czuję się sobą w 120%.

Ażurowy kardigan – wróćmy do tematu w końcu…

No i tradycyjnie dygresja zdominowała zasadniczą treść postu 😛 Wróćmy więc do swetra. Projekt własny – dopasowany, ażurowy kardigan bez guzików, z wąskimi rękawami, wzór podpatrzony gdzieś w Internecie. Do tego długie ściągacze i kołnierz szalowy bez kołnierza (ściągacz szalowy?). Spinam go zwykle stareńką broszką w kształcie księżyca, z gwiazdami zawieszonymi poniżej. Wypatrzyłam ją kiedyś na Allegro, kupiłam za grosze i bardzo lubię. Dyskretny połysk starego metalu pięknie pasuje do mglistej szarości swetra.

Nie pamiętam, jakimi drutami dziergałam, ale z mych notatek wynika, że zużyłam 110g włóczki „Soprane” marki Cheval Blanc. Skład ma niezbyt luksusowy: 50% akrylu, 35% moheru, 15% wełny, ale dzierga się nią bardzo przyjemnie i zdała egzamin praktyczny – dziś po paru latach i wielu praniach (bardzo lubię „Cloud” i noszę dość często) jest już nieco zmechacona na spodniej części rękawów i bokach, ale biorąc pod uwagę intensywność użytkowania, to spisała się świetnie, więc polecam. (możecie sami ocenić, jak obszedł się z nią czas – zdjęcia poniżej, te bez modelki ilustrują aktualny stan). Ażurowy kardigan nie pasuje już może zbytnio do mojego obecnego stylu ubierania, ale w pracy, w biurze jest idealnym kamuflażem 😉

Wkrótce postaram się pokazać wam jeszcze jeden sweter z kategorii „premiery po latach”, tylko muszę dogadać się z lubym, żeby w jednym miejscu znalazł się on, ja, dobre światło i fajne tło. Tworzę także coś zupełnie nowego, ale ostatnio czas wolny stał się luksusem, więc robótki przybywa bardzo wolno…