Ten weekend przyniósł mi bardzo ważna lekcję: jeśli chcesz zrobić mroczną sesję ciemnego dziergadła noszonego w towarzystwie czarnej sukienki, to zdjęcia najpewniej wyjdą klimatyczne, ale jest mało prawdopodobne, że ktokolwiek będzie się mógł przyjrzeć szczegółom robótki 😉 Ale co tu oglądać, wszystko Wam opiszę: to po prostu czarna, długa, ręcznie dziergana na grubych drutach, asymetryczna tunika, która powstała, bo miałam pod ręką serwetkę, a w dłoni długopis.

Po kilku minutach pracowitego bazgrania powstał taki oto szkic:

Narysowało mi się wdzianko na bazie niesymetrycznego trapezu, z długim ogonem z tyłu, w typie projektów Ricka Owensa. Oczywiście trzeba to było wydziergać z czarnej włóczki, na kijach od szczotki, żeby powstał luźny ażur. Tak się przyjemnie złożyło, że w moich zapasach włóczkowych leżało sobie kilka pozbawionych dawno etykiet kłębków, chyba bawełny z domieszką wełny. Pasowały idealnie do tego przedsięwzięcia.

Dzierganie poszło mi migiem, zasługę miały w tym druty nr 6. Tunikę wydziergałam w całości, na drutach na żyłce, poczynając od dołu (czyli końcówki „ogona”). Następnie powoli dodawałam oczka, by uzyskać łukowaty wykrój dolnej części, na końcu połączyłam oczka tak, by uzyskać rodzaj tuby. Rozszerzałam ją dodając oczka tylko po jednej stronie, dzięki czemu jeden rękaw jest istotnie dłuższy od drugiego. Na wysokości podkroju dekoltu rozdzieliłam robótkę na dwie części i dekolt oraz ramiona wyrabiałam osobno. Następnie zeszyłam oczka naramienne. Dekolt wykończyłam półsłupkami, szydełkiem, tak samo postąpiłam z otworami na ramiona.

Początkowo planowałam wpleść w robótkę jedwab sari w odcieniach czerni i fioletu. Urzekł mnie swoją zgrzebnością i pięknymi przejściami kolorystycznymi. W trakcie pracy okazało się jednak, że słabo grają one z podstawową włóczką i musiałam z niego zrezygnować. Mam nadzieję, że szybko wykorzystam go do innego projektu, bo jest zbyt „klimatyczny”, żeby w szafie leżeć.

Ta asymetryczna tunika jest bardzo plastyczna, rozciąga się we wszystkich kierunkach, fajnie otula sylwetkę, dobrze pasuje do długiej, wąskiej, czarnej sukienki. Rozciągające się oczka nadają jej nieco niedbały, surowy wygląd. Tunika jest przewiewna, więc mogę ją nosić nawet wtedy, gdy słońce przygrzewa. Do tego fura srebrnej biżuterii i czuję się ubrana (z chusty zakrywającej oczy na co dzień rezygnuję, z oczywistych względów, nie uśmiecha mi się paradowanie z siniakami po zderzeniach z otoczeniem 😉